De Oostenrijkse psychotherapeut, existentiële analist Alfried Langle, vertelt over ieder van ons als persoon en over onze behoefte om samen te zijn als individu en over onze behoefte om samen te zijn.

“We combineren twee palen in onszelf: intimiteit en openheid voor de wereld. Ieder van ons is een persoonlijkheid, persoonlijkheid, persoon. We moeten in goede relaties met onszelf kunnen zijn, doen zonder anderen. Maar tegelijkertijd hebben we de samenleving nodig, de wereld van anderen. Deze fundamentele dualiteit is geworteld in essentie van ieder van ons.
We kunnen bij andere mensen of met een andere persoon zijn, maar we kunnen niet alleen bij hem zijn (hen). We moeten bij onszelf kunnen zijn. In dit “spanningveld” is het paar constant: we leven tussen egoïsme en rendementen, ontbinding, verlies van onszelf in een ander, in relaties. Het lijkt ons dat als wij zelf onszelf niet kunnen uitzoeken, we onszelf niet kunnen weerstaan, dan de andere lijkt te worden vervangen door wat wij zelf niet zelf kunnen realiseren. Maar dit is niet zo.

Wat is een paar? Het paar is iets dat van zowel de ene als de andere is. Twee is nog geen paar. Bijvoorbeeld een paar schoenen: samen verzinnen ze het geheel. Maar als beide laarzen overblijven, zullen ze geen paar zijn. Een paar mensen vormen “wij”. Maar slechts twee mensen kunnen niet “wij” worden. Als in deze ‘wij’ de ene niet genoeg is, voelt de andere: ‘Ik mis hem’. Een paar dat in de regel samen het leven leeft, heeft emotionele relaties – we noemen ze liefde. “Ik” door een andere voltooit zichzelf tot het geheel, het wordt intact: vanwege deze ervaring ontstaat er een nieuwe kwaliteit. Een paar is altijd meer dan de som van twee mensen.
Onze eenheid in een paar gaat gedeeltelijk verloren, maar door in een paar zijn we een extra waarde. De rechterschoen is extra waarde dankzij de linkerlaars. Als koppel zijn mensen met elkaar verbonden en ervaren ze zichzelf als onderdeel van een soort gemeenschap: “Ik kom door je wat ik niet heb”.

Relaties en vergadering

Wat is een relatie? Dit is een bepaalde constante vorm van interactie. De ene persoon correleert met een andere persoon, betekent constant hem in gedachten. Als twee mensen elkaar ontmoeten, kunnen ze niet anders dan een relatie aangaan. Er is hier een geforceerd moment. We zijn constant gecorreleerd met iets, we zijn constant aanwezig in de wereld. Daarom duurt de relatie, dit is een lang ding, en ze bevatten de hele reeks ervaring die we ons hele leven hebben opgedaan. En het blijft daar voor altijd aan. Wanneer het echtpaar naar therapie komt, gebeurt het vaak dat de vrouw bijvoorbeeld haar man vertelt: ‘Onthoud, 30 jaar geleden heb je me echt beledigd?”Misschien herinnert de man zich dit niet, maar de relatie is een container waarin alles wordt verzameld en alles wordt opgeslagen, er is niets verloren. Natuurlijk wordt een nieuwe ervaring die kan veranderen alles daar toegevoegd.
Wat is een vergadering? “Ik” ontmoet “jij”, en “jij” ontmoet “ik”. Deze twee polen zijn niet onderling verbonden door de lijn, maar door het veld (dat “tussen” door ons). Dit veld bestaat alleen wanneer “ik” en “jij” echt ontmoeten. Als ze niet samenvallen, resoneer niet, dan is dit veld opgerold en vindt de vergadering niet plaats. Daarom kunt u een vergadering willen, streven naar haar, een beslissing over haar nemen. De vergadering is punctueel – het vindt altijd plaats op het geselecteerde moment.
De omgaan met relaties moet plaatsvinden. Als de vergadering plaatsvindt, verandert de relatie. Door middel van vergaderingen kunnen we met relaties werken. Als de vergaderingen niet plaatsvinden, wordt de relatie automatisch. Natuurlijk is er in het leven van elk paar zowel het ene als de ander: relaties en vergaderingen. Beide zijn nodig. Maar relaties leven dankzij vergaderingen.

De structuur van relaties in paren

1. In elk paar heeft iedereen de behoefte, verlangen, motivatie “om in deze relatie te zijn”. “Ik kan bij je zijn”. Bijvoorbeeld samenwonen of samen gaan rusten. “Je geeft me bescherming, steun, je bent klaar om me te helpen”. Of geef iets materieel, een appartement waar te wonen. “Ik kan je vertrouwen omdat je trouw, betrouwbaar bent”.
2. Tweede motivatie: “Ik wil bij deze persoon leven”. Hier voel ik het leven. Deze persoon beïnvloedt mij. Ik voel me warm met hem. Ik wil een relatie met hem overleven, ik wil tijd met hem doorbrengen. Zijn nabijheid is wenselijk voor mij, ze herleeft me. Ik voel zijn aantrekkelijkheid, hij trekt me aan. Het echtpaar heeft gemeenschappelijke waarden die beide delen: bijvoorbeeld sport, muziek of iets anders.
3. De derde dimensie van in paren zijn: “Met deze persoon heb ik het recht om te zijn wat ik ben”. Bovendien word ik bij hem meer dan ikzelf dan buiten deze relaties – niet alleen voor degenen die ik ben, maar ook voor degenen

   http://ladesfood.nl/producten/

   die ik kan zijn. Dat wil zeggen, door hem word ik nog meer zelf. Ik voel me erkend en door hem gezien. Ik voel respect. Hij neemt me serieus, en hij is eerlijk voor mij. Ik zie dat hij me accepteert, en ik ben een onvoorwaardelijke waarde voor hem. Hoewel hij het misschien niet eens is met al mijn gedachten en acties. Maar precies wat ik ben, hij past bij hem, hij accepteert het.

4. Algemene betekenis: “We willen samen een wereld bouwen, enkele gemeenschappelijke waarden delen, iets doen voor de toekomst”. We willen ergens aan werken: op onszelf of aan iets ter wereld buiten onze relaties-en dit verbindt ons.

Wanneer alle vier de structuren in orde zijn – dit is een ideale vorm van relatie.

Dat houdt een paar bij elkaar?

Elk van de vier van de vermelde motivaties bevat een paar bij elkaar.
Het eerste vliegtuig is een zekere praktische betekenis die een persoon in de wereld in staat stelt in de wereld te leven. We hebben bijvoorbeeld een gemeenschappelijk appartement – waar ga ik anders heen? Een kwart van de paren, en misschien meer samenleven, daarom is. Geen romantiek, ook persoonlijkheid. De realiteit is dat er nergens heen is. Er is gemeenschappelijk geld, arbeidsverdeling. Samen kunnen we op vakantie gaan, maar één alleen werkt niet.
Het tweede niveau is de hitte die ik kan overleven met een andere, tederheid, seksualiteit. Het gebeurt en er lijkt niets te praten, maar er is warm.
De derde motivatie is een persoonlijk niveau. Ik ben niet alleen als ik thuiskom, er is tenminste iemand, en niet alleen een kat of een hond.
En vierde – we hebben een gemeenschappelijk project, een veel voorkomende taak ter wereld, en daarom is het redelijk om bij elkaar te blijven. Meestal fungeren kinderen als een dergelijk project terwijl ze klein zijn. Of bijvoorbeeld een gezamenlijk bedrijf.
Alle vier fundamentele motivaties houden een paar, maar in het bijzonder – de derde. Twee onafhankelijke mensen die geen andere convergeren nodig hebben in goede relaties, elk van hen kunnen op zichzelf leven. Maar ze vinden dat ze samen beter, mooier zijn.

Een paar vragen

Als u uw relatie wilt analyseren, stel uzelf dan een paar vragen.

Wat is belangrijk voor mij in een relatie? Wat wil ik van de relatie? Waar zou ik van willen, waarnaar wordt aangetrokken, trekt me aan? Wat is, zoals ik veronderstel, belangrijk is voor mijn partner? We hebben er ooit over gesproken? Of misschien ben ik bang om een ​​relatie aan te gaan? Hoeveel is deze angst in mij, de angst voor verwachtingen? Wat is het ergste voor mij in deze relatie? Mannelijke angst – om in een vrouw te worden geabsorbeerd. Vrouwelijke angst – om te worden gebruikt, de angst dat ze het zullen beginnen te “misbruiken”.

Wat is mijn idee van een relatie? Als er bepaalde rollen in de familie zijn: de man heeft de ene, de vrouw heeft de andere? Hoe dichtbij, open relaties moeten zijn? Hoeveel vrije ruimte willen we elkaar bieden? Wat is mijn behoefte meer uitgedrukt – in een fusie of autonomie? Hoeveel deze relatie zou moeten zijn partnerschappen? Of hiërarchie is beter – omdat. gemakkelijker?